Seksualność jest wrodzoną, naturalną funkcją organizmu ludzkiego i jednym z zasadniczych czynników motywujących do podejmowania więzi i kontaktów interpersonalnych, mającym wymiar biologiczny, psychiczny, społeczno-kulturowy i hedonistyczny. Seksualny potencjał fizjologiczny człowieka ulega kształtowaniu przez doświadczenia życiowe.

Człowiek jest świadomy własnej seksualności, której hierarchia ważności zmienia się dla niego w zależności od etapu życia, stopnia rozwoju osobowości, sumy doświadczeń życiowych, bogactwa życia wewnętrznego, zmian światopoglądowych, cech osobowości. Wpływ na wartość seksualności wywiera też całokształt zmian społecznych – laicyzacja i liberalizacja współczesnych społeczeństw oraz miejsce wartości powiązanych z seksualnością w systemie aksjonormatywnym. W cywilizacji zachodniej postuluje się społeczną akceptację względnej autonomii seksualności, niepoddawanie jej wartościowaniu etycznemu, niewiązanie z wartościami religijnymi.

Związek seksualny, którego formy i głębia zależą od całokształtu osobowości partnerów ma zwrotny wpływ na ich osobowości, co modyfikuje funkcjonowanie w społeczeństwie.
Seksualność jest istotnym elementem komunikacji międzyludzkiej, pierwotną formą komunikacji niewerbalnej, wyrażanej metasygnałami. Akt seksualny wyraża uniwersalne potrzeby człowieka, których komponenty są pożądane we wszystkich relacjach interpersonalnych, jak atrakcyjność, przywiązanie, zaufanie, akceptację, zaangażowanie, zadowolenie i bezpieczeństwo.

Zaburzenia seksualne występują, gdy wrodzona funkcja fizjologiczna ulega zahamowaniu lub zniekształceniu, bądź pozostaje w skrajnej dysharmonii z pozostałymi sferami osobowości człowieka.