Miłość platoniczna to miłość wzniosła, wyidealizowana, wolna od seksu i zmysłowości, przyjacielska, bezinteresowna, lojalna i wierna. Stanowi motyw w literaturze i sztuce od czasów renesansu.

Koncepcja miłości platonicznej wywodzi się z pism Platona. Współczesne znaczenie ma jednak niewiele wspólnego z pierwowzorem. U Platona miłość była drogą wiodącą ku wyższym formom poznania, od miłości cielesnej, ku poznaniu idei dobra i piękna. W okresie renesansu starano się pogodzić nauki Platona z chrześcijaństwem, które potępiało homoseksualizm. Doprowadziło to do reinterpretacji Platona, początkowo przez włączenie w tę koncepcję również miłości heteroseksualnej, a następnie poprzez wypracowanie pojęcia miłości platonicznej jako miłości czysto duchowej.

Koncepcja miłości jako wzniosłego uczucia do wiecznych idei, przekraczającego cielesność, stała się niezwykle wpływowa. Była również tym elementem doktryny Platona, który był w późniejszych wiekach chętnie łączony z filozofią chrześcijańską.

W późniejszym okresie platonizm pogodzony z chrześcijaństwem uległ upowszechnieniu. Interpretacja Ficina została przyjęta m.in. przez platoników z Cambridge w XVII w. Schaftesbury, inspirując się platonikami z Cambridge, rozwinął swoją koncepcję miłości jako dążenia do piękna. Miłość platoniczna uległa w ten sposób zeświecczeniu i zaczęła oznaczać miłość wzniosłą, nakierowaną na wyższe wartości i nie mającą charakteru cielesnego.